در کلام الهی ، حداقل دو مورد اشاره صریح در این زمینه وجود دارد ، در ابتدا ، آیه 36 سوره مبارکه زخرف :
وَ مَنْ یَعْشُ عَنْ ذِکْرِ الرَّحْمنِ نُقَیِّضْ لَهُ شَیْطاناً فَهُوَ لَهُ قَرینٌ ﴿36﴾
و هر کس از یاد خدای رحمان ( در اثر اشتغال به شهوات ) چشم بپوشد ( و کوردل شود ) برای او شیطانی می گماریم ، که همواره ( برای وسوسه و گمراهی ) یار و قرین باشد.
- این فراز کلام الهی ، اشاره به دوستی انسان و شیطان دارد که بدترین نوع همنشینی و مصاحبت است.
مورد دوم ، آیات 27 ، 28 و 29 سوره مبارکه فرقان :
« وَیَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى یَدَیْهِ یَقُولُ یَا لَیْتَنِی اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّ‌سُولِ سَبِیلًا»،
«یَا وَیْلَتَى لَیْتَنِی لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِیلًا»،
«لَقَدْ أَضَلَّنِی عَنِ الذِّکْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءَنِی وَکَانَ الشَّیْطَانُ لِلْإِنْسَانِ خَذُولًا»
« و روزی که میگذرد ستمگر دستهای خود را گوید کاش با پیامبر همراه می شدم ، ای وای بر من کاش نمی گرفتم فلانی را به دوستی، همانا گمراهم کرد از یادآوری ( کتاب ) پس از آنکه بیامد برای من و شیطان برای انسان ، خوار کننده بوده است»
- در این کلام الهی نیز اشاره می کند که در قیامت و زمانی که پرده ها کنار می رود و حقیقت اعمال آدمی آشکار می شود افرادی انتخاب دوستان بد ، به خود ستم کرده اند از شدت ناراحتی دستان خود را می گزند که ای کاش ، چنین نمی کردم.
در مورد انتخاب دوست ناباب غیر از آیاتی که ذکر شد ، درآیه 118 سوره آل عمران آمده است :
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِکُمْ لَا یَأْلُونَکُمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ قَدْ بَدَتِ الْبَغْضَاءُ مِنْ أَفْوَاهِهِمْ وَمَا تُخْفِی صُدُورُهُمْ أَکْبَرُ قَدْ بَیَّنَّا لَکُمُ الْآیَاتِ إِنْ کُنْتُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۱۱۸﴾
اى کسانى که ایمان آورده اید از غیر خودتان [دوست و] همراز مگیرید [آنان] از هیچ نابکارى در حق شما کوتاهى نمى ورزند آرزو دارند که در رنج بیفتید دشمنى از لحن و سخنشان آشکار است و آنچه سینه هایشان نهان مى دارد بزرگتر است در حقیقت ما نشانه ها[ى دشمنى آنان] را براى شما بیان کردیم اگر تعقل کنید.
در منظر روایات نیز اشاراتی به دوست ناباب شده است که از میان به کلام امام حسین (ع) اشاره می کنیم :
« مُجالسته اهل الفسوق ریبه »
« همنشینی با بدکاران ، خطر گمراهی را به دنبال دارد».
حدیثی از امام على علیه السلام :
مَن لَم یُقَدِّم فِى اتِّخاذِ الإِخوانِ الاِعتِبارَ دَفَعَهُ الاِغتِرارُ إِلى صُحبَةِ الفُجّارِ؛
هر کس در انتخاب برادران (دوستان) امتحان را مقدم ندارد، فریب خوردگى او را به مصاحبت با بدکاران مى کشاند.